Osadnictwo wiejskie i lokacja miast. W XIII wieku zagospodarowywano nowe ziemie, osadzając na nich osadników. Powstawały w ten sposób nowe wsie i miasta. Zakładanie nowych miast i wsi, zwane lokacją, najwcześniej wprowadzili książęta śląscy, sprowadzając rodziny z Niemiec i Czech.
jedno z gł. miast staroż. Egiptu ★★★ WSIE: mniejsze od miast ★★★ AGORA: centralny plac starogreckich miast ★★ ATLAS: w nim mapy i plany miast ★★★ LILIE: kwiaty w herbach rodów, miast ★★★ ORTYL: w dawnej Polsce: pouczenie prawne udzielane przez sądy większych miast sądom miast mniejszych ★★★★★ eliza
W XIII w. na ziemiach polskich doszło do zmian w gospodarce oraz w życiu codziennym mieszkańców wsi i miast. Przemiany te można nazwać rewolucyjnymi. Nie dlatego, że były gwałtowne, ale ze względu na głębokość i różnorodność tych zmian.
zakładanie wsi lub miast na prawie lokacyjnym, które odbywało się zazwyczaj poprzez nadanie (na 7 lit.) miasto założone na prawie lokacyjnym (zazwyczaj na prawie magdeburskim) (na 7 lit.) sposób określania położenia i wyznaczania kierunku i prędkości ruchu obiektów (na 7 lit.)
Określenie hasła. lokacja. w dawnej Polsce (od XIII w.) zakładanie miast lub wsi, zwykle na prawie niemieckim.
Lokacja miasta przypominała zakładanie wsi. Zasadźca zawierał w imieniu osadników umowę z właścicielem ziemi, później stawał się dziedzicznym wójtem. Istniała też ława sądowa. Z czasem decydującą rolę w życiu miast zaczęła odgrywać rada miejska i wyłaniany przez nią burmistrz, a urząd wójta ulegał stopniowej
UEfg. 462 394 439 407 274 328 388 321 486
w dawnej polsce zakładanie wsi i miast
